Jezelf kwijt zijn heb je soms niet door. Jezelf terugvinden is een reis en soms begint die reis pas echt wanneer je alles wat je zekerheid bood hebt verloren en niets meer te verliezen hebt.
Dit is een persoonlijk verhaal van een vrouw die dacht alles goed voor elkaar en onder controle te hebben. Het gaat over hoe je weer jezelf wordt na een burn-out.
Ze was veertig, had twee jonge kinderen, een mooi huis met zwembad op een tropisch eiland, en een huwelijk dat, hoewel niet altijd perfect, toch leek te voldoen aan de standaardideeën van stabiliteit en comfort. En hoewel het leven soms hectisch was en heimwee altijd onder haar huid lag, geloofde ze zelfs dat ze haar leven perfect op orde had.
Maar in het leven gebeuren soms dingen die alles wat je zeker weet op z’n kop zetten.
Verliezen wat je dierbaar is
Voor velen is het verliezen van wat ons dierbaar is één van de meest angstaanjagende ervaringen. We klampen ons vast aan mensen, bezittingen en idealen, bang om deze los te laten omdat ze zekerheid bieden. Maar wat gebeurt er wanneer alles wat we vrezen te verliezen, daadwerkelijk verdwijnt? Wat gebeurt er als er niets meer is om aan vast te houden?
De val
Ze waren terug naar Nederland verhuisd en zij bleef thuis voor de rust en de stabiliteit in het gezin. Dat kon financieel gelukkig. Dat dit nogal een luxe positie was realiseerde ze zich pas later. Ze vond het toendertijd vanzelfsprekend (wat fijn dat het leven je ook dat soort dingen afleert!)
Het ondenkbare gebeurde: een economische crisis. En langzaam, tergend langzaam, stortte het kaartenhuis in. Spaarpotjes verdampten, een contract werd niet verlengd en een eigen bedrijf had geen levensvatbaarheid meer.
Jezelf kwijt zijn na een scheiding en burn-out
Het betekende voor haar huwelijk uiteindelijk de genadeslag. Dit konden zij niet samen aan.
Een scheiding was onvermijdelijk.
De constante stress, de ruzies, het gebrek aan slaap en de emotionele pijn van het verlies, het immense schuldgevoel naar haar kinderen toe, begonnen hun tol te eisen.
En zomaar op een dinsdagochtend zat ze aan de keukentafel, na de zoveelste slapeloze nacht, naar buiten te kijken over de weilanden. Plotseling kwam daar vanuit het niets de gedachte: ‘wat als daar een trein zou rijden?’
De schok van die bizarre gedachte maakte dat ze besefte dat het niet meer ging. Het was alsof haar lichaam en geest gewoon stopten met functioneren. Ze was volledig opgebrand.
De diagnose was duidelijk: burn-out.
→ Herken de symptomen en zoek hulp.
Tijd en Rust
Ze had tijd nodig en vooral rust om te herstellen, om weer tot zichzelf te komen. Maar dat kon niet terwijl alles om haar heen in puin lag, dacht ze. Ze moest door en vooral niemand iets laten merken. Het niet slapen schakelde haar toen uit en dwong haar op die manier tot inzicht. Een harde levensles.
Ik was deze vrouw.
De Weg Terug
De eerste weken na die dinsdag waren een waas. Het voelde als verdoofd zijn en leeg, alsof ik door het leven bewoog zonder het echt te ervaren. Ik kreeg slaapmedicatie en ik sliep maar voelde me overdag zo suf dat ik nog steeds als een zombi door het huis struinde. En ik voelde me een loser, een zwakkeling. Ik had alles verknald wat goed en mooi was vond ik.
→En wat als je niet meer in de liefde gelooft..?
Niets meer te verliezen
En toen begon ergens diep van binnen iets te veranderen. Misschien wel het besef dat ik niets meer te verliezen had, dat alles wat ik ooit had vastgehouden nu weg was. Ik besefte dat ik op het absolute nulpunt stond, maar dat dat nulpunt ook een nieuw begin kon zijn. Plotseling had ik tijd om na te denken wat ik werkelijk wilde in het leven, er kwam ruimte voor mezelf.
Kleine stapjes terug naar mezelf
Ik zocht hulp bij een therapeut. Ze leerde me dat het niet zwak was om kwetsbaar te zijn, dat het helemaal prima was om mezelf te zijn. Ik hoefde geen rollen meer te spelen, ik hoefde niet de hele wereld gelukkig te maken.
Ze vertelde over hoogsensitiviteit en dat maakte dat de puzzel van mijn leven in elkaar viel. Ik zag een duidelijk beeld van hoe ik had geprobeerd anders te zijn omdat ik dacht dat ik niet goed genoeg was. Voor het eerst in jaren stond ik mezelf toe om mijn eigen behoeften te erkennen, zonder me schuldig te voelen en het lukte om mijn gedachten te ordenen en ik leerde mijn emoties te reguleren.
Lopen en schrijven
Ik begon met dagelijkse wandelingen, zelfs als ik me uitgeput voelde. De frisse lucht en de beweging hielpen me om mijn hoofd leeg te maken en mijn lichaam weer te voelen. Ik ging schrijven in een dagboek, waarbij ik al mijn frustraties, angsten, maar ook mijn kleine overwinningen neerschreef. Dit hielp me om mijn gedachten te ordenen en mijn gevoelens te begrijpen.
In het begin toen ik ging wandelen had ik last van een raar vooroordeel dat ik had. Ik nam aan dat mensen die alleen wandelen depressief zijn en ik wilde dat niet zijn t.o.v. de buitenwereld. (ook hier kwam een belangrijke levensles om de hoek). Ik loop nu dagelijks mijn rondje alleen en vind het heerlijk.
It is well with my soul
De eerste weken bleef ik dichtbij huis. Onderweg luisterde ik eigenlijk alleen maar naar de liedjes: ‘stil, mijn ziel wees stil’ en ‘it is well with my soul’.
De wandelingen werden gaandeweg langer en ik ontdekte het natuurgebied waar herinneringen lagen aan mijn jeugd. Daar was ik een jaar lang bijna dagelijks te vinden, soms alleen met de stilte, vaak luisterde ik een podcast. Deze activiteiten droegen bij aan mijn herstel.
Langzaam maar zeker begon ik de stukken van mezelf weer op te rapen. Ik ontdekte dat persoonlijke ontwikkeling helpt om sterker te worden. Vroeger had ik al stapels boeken gelezen daarover en ik pakte dat weer vol op.
Zelfreflectie
Naarmate ik meer tijd besteedde aan zelfreflectie, begon ik een diepere waarheid te beseffen: al die dingen die ik had verloren, mijn huwelijk, mijn status, mijn financiële zekerheid, ik had ze allemaal gezien als de pijlers van mijn leven. Maar in werkelijkheid hadden ze me ook vastgehouden.
Met deze nieuwe inzichten begon ik mijn leven opnieuw in te richten. Ik besloot dat ik niet langer zou proberen te voldoen aan de verwachtingen van anderen, maar in plaats daarvan mijn eigen pad zou volgen. Ik begon meer te schrijven. De woorden stroomden uit de pen, gevuld met een eerlijkheid en rauwheid die ik nooit eerder had durven voelen, laat staan uiten.
De pijn van het verliezen van alles wat mij zekerheid gaf was er nog maar het was niet langer verlammend. In plaats daarvan had het mij nieuwe kracht gegeven, een diepere waardering voor het leven en een vastberadenheid om nooit meer terug te keren naar de oude manier van leven.
De vrijheid van jezelf mogen zijn
Het verliezen van alles wat ik dacht nodig te hebben, had mij de grootste vrijheid geschonken – de vrijheid om mijn echte zelf te zijn – om keuzes te maken die bij mij pasten, zonder rekening te houden met wat anderen van mij verwachtten. Ik besefte dat ik niet langer hoefde te voldoen aan de verwachtingen van de samenleving, dat ik niet langer hoefde te streven naar het zogenaamde perfecte plaatje (geen idee wat dat dan zou moeten zijn).
→Meer over de vrijheid van jezelf zijn
Ik begon mijn leven opnieuw op te bouwen, maar deze keer op mijn eigen voorwaarden. Ik ging een aantal opleidingen doen en vond een baan in het sociale werk wat me een diep gevoel van voldoening gaf.
Mijn kinderen waren altijd en zijn nog mijn krachtbron. Voor hen ging ik door. Ik wilde ze laten zien dat je na een val in het leven ook weer kunt opstaan. Ze zagen geen perfecte moeder maar eentje die hen liet zien dat het oké is om fouten te maken en opnieuw te beginnen.
Jezelf terugvinden na een scheiding en burn-out
Nu kan ik zeggen dat ik mezelf terug heb en dat is verrassend kostbaar. Je kan zomaar jarenlang – wie weet wel een leven lang – jezelf niet zijn en dat ook niet doorhebben. Dat je maar blijft pleasen en rekening houden en teleurgesteld raken en opbranden. Of je realiseert het wel dat dit zo is maar je weet niet hoe je uit die fuik kan ontsnappen.
Ik heb geleerd dat ware vrijheid komt van binnenuit en dat heeft me de moed gegeven om het leven te omarmen zoals het komt, met al zijn ups en downs.
Ik ben vrij, niet ondanks mijn verliezen, maar juist dankzij hen. Ze hebben me geleerd dat het leven niet gaat om wat je hebt, maar om wie je bent.
Tegenslag kan een zegen worden
Kwijtraken wat we dénken nodig te hebben, kan soms de grootste zegen zijn. Als we daardoor leren vertrouwen op onszélf en kunnen zijn wie we werkelijk zijn (zonder ons zorgen te maken over hoe de wereld ons ziet). En om dan te ontdekken dat we niet verdwijnen (dat dacht ik altijd) maar dat we ervaren er juist veel meer te zijn.
Vrijheid zit niet in het hebben van alles, maar in het loslaten van de illusie dat we iets nodig hebben om compleet te zijn. Het is pas wanneer we alles loslaten—onze angsten, onze zekerheden, onze verwachtingen—dat we ontdekken wat het werkelijk betekent om vrij te zijn.
Het leven is geen sprookje
Dit verhaal eindigt niet met een “ze leefden nog lang en gelukkig” in de traditionele zin. In plaats daarvan is het een verhaal van voortdurende groei en zelfontdekking. En van loslaten hoe de ander zou moeten zijn. In ons geval kunnen wij op die manier naast ouders van onze kinderen ook nog vrienden zijn.
Ik ben er dankbaar voor maar heb ik hier vrede mee? Niet 100% want ik had een ander plaatje van mijn toekomst voor ogen toen ik eraan begon. Het blijft verdrietig. En toch is het goed omdat ik mezelf terug heb gevonden. Dat bleek het grootste verlies te zijn en werd tegelijkertijd de mooiste levensles.
“We have nothing to lose but our selves.” ~ Charles Bukowski
Zit jij ook in een soortgelijk proces of situatie en realiseer je je dat je zelf een stap moet zetten richting je beter voelen?
Dan kun je:
Mijn gratis e-zine aanvragen met heel veel tips en info hierover.
Of:
Contact opnemen voor een gratis kennismakingsgesprek.
(Dit zijn kleine (krachtige!) stapjes die je tot niets verplichten maar altijd iets in gang zetten)
Als je dit artikel waardevol vindt wil je me dan helpen deze boodschap te verspreiden? Dat kan door het te delen via de social media knoppen rechts. Alvast dank daarvoor! ♥︎