Huilend en tierend achtervolg ik hem als hij wegloopt uit een moeilijk gesprek, al weer. En ik ruk de sleutelbos uit zijn handen. De blik van verbazing naar zijn bebloede hand verandert snel in een woedende blik naar mij: ‘ben jij gek geworden?! Hier met die sleutels, ik ga weg, bekijk het maar, hier heb ik geen zin in!’ Dat onbeschrijflijke gevoel van verlatenheid als hij wegrijdt blijft en ik ben zó godsgruwelijk bang. Ik drink een glas wijn om rustig te worden en nog één. Ik kijk om de 5 minuten door het ruitje naast de voordeur, bij elk…
You are who you believe you can be